H/iç 1 Şey

kentin kapısında, ben de durayazacaktım...
–“lût’un kadını”, darb ve mesel, enis batur–

“ey” diye bir şey olmaz artık. “lül”se, belki bir on gün daha...

gitmeliydim... bir saatliğine. bilemedin iki... gittim, evet. [hiçbir yere (yeni!) gitmedim, hayır].
aynı yolda, yalnızca yürüyor, düşünüyordum; düşünüyor, yürüyordum. işte, o kadar...
o nasıl bir gitmekse, işte o kadar gittim...

dün gittiğimde... üç dört selamlaşma oldu yol boyu. biri gidişte, biri dönüşte: aynı kişiyle oldu ikisi.
[her gün yapsam bu yürüyüşü. her yürüyüşümde bir “derindüşünme dersim” olsa demiştim ilk başladığımda...
bundan otuz otuz beş yıl önce, yabancı bir ülkede böyle yürüyüşlerim olurdu. yine “bir saatliğine” diye çıkardım yola. ama, üç gün sonra dönerdim evime... yirmili yaşlarımdı.]



“ilk tam eylül havası”ydı bugün: biraz esintili, biraz karamsar. bir de, yol boyu sessizlik.
dedim ki içimden: yirmi gün önce yola çıkan “ağustos”, kim bilir hangi ülkededir şimdi.
ve yine dedim ki: buralarda, “ey” diye bir şey olmaz artık. “lül”se, belki bir on gün daha...

dönüşte fark ettim. yürüdüğüm yolda, her on on beş adımda bir dört yol: sol aşağı (iniş), sağ yukarı (yokuş); bir ileri (düz), bir geri (düz). içimden bu sapaklardan birine sapmak geçti bir iki kez. ne değişecekti ki sapsam: hiçbir şey...
gidişte sapmak? belki, o bir değişikliğe yol açabilirdi.
...
eylülün bugünü, iyi ki esintili. kimi küçüklü büyüklü kâğıtlar uçuşuyor...
bugünkü yürüyüşümdeki “derindüşünme dersim”: “her şeyi kendi karşıtıyla birlikte...”.
düşünüyor, yürüyorum; yürüyor, düşünüyorum.

az ilerdeki dört yolun sol yukarı sapağından aşağıya doğru sürüklenip gelen yarım gazete boyutunda bir kâğıt... gazete kâğıdı.
havalandı, havalandı... gelip sarılıverdi ayaklarımın arasına. gözlerim takıldı üzerindeki başlığa. eğilip aldım...

“Erken öldü. O, yaşamı roman bir insan. Kendisi güzel bir kadın. Yapıtlarıyla çok içten bir yazardı. Coşkusu taze, acıyla alay edebilen, cıvıl cıvıl, kahkahalı, hüzün gözlü ve gözüpek bir kadındı. O, anneliğini yazı yaşamından ayırmayacak kadar gerçekçi bir kadın. Mükemmel görünmek için çırpınmayacak kadar özgüvenli bir dişi, delidolu ve yaramazdı. Yaramazlığını saklamayacak kadar oyuncu bir çocuk yetişkindi...

Onun yapıtlarında yer alan kadın karakterleri özyaşamöyküsel özellikler taşır. O kadınlar, yaşamın çok önemli, coşkulu öbür yarısının sokakta geçtiğini, sokağın yalnızca erkeklere bırakılması yüzünden çok şey kaçırdıklarını anlamış ve artık sokağa çıkma, gösteriye ve mitinge katılma yürekliliği göstermiş kadınlardır. Sessiz ev içlerine, mutfak ve oda köşelerine sığmayan o kadınlar...

Neşeyle fırladıkları sokağın sandıkları kadar kolaylıkla kendilerine yol açmayacağını anlayınca tökezler, şaşırır, bocalar; ama, asla eve geri dönmezler. Artık sokakta da kadın olacaktır! O kadınlar, artık tükenen ilişkilerini, yalnızlığı da göze alarak terk edebilme yürekliliği gösteren kadınlardır.
Şafak romanının Oya’sı, Yenişehir’de Bir Öğle Vakti’nin Olcay’ı, Yürümek’in ...’sı ve ötekiler...”
...
Okuduğum bu sözlerin yer aldığı yazının başlığını okumayı sona bıraktım...

[Başlık (sondan başa doğru): “Soysal Sevgi: kızım ve kızkardeşim, annem – Uzuner Buket – Gördüklerim – Okuduklarım – Perşembe 2011 Eylül 15 - KİTAPVATAN – Sayfa 32]