"dost duruşlar 1" | çekim: güvez | © 2010Baharımdın
Gittin, beni yaza;
Gerçeğimdin
Beni düşe;
İlkten aldın sona,
Beni en çok bana bıraktın.
Gittin, beni yaza;
Gerçeğimdin
Beni düşe;
İlkten aldın sona,
Beni en çok bana bıraktın.
Beş Mevsim Çiçeği
"dost duruşlar 1" | çekim: güvez | © 2010
sınırlama!
engelleme!
Berlin Felsefe Akşamları: "Berlin"de.
1 YorumYorum:
Teşekkürler Güvez: hem şiir, hem de fotoğraf için...
Çok fotoğraf çektim; ama, böylesi bir konu yakalayamadım. Bir başka çiçeğin gövdesine sarılıp/tutunup, kendi farklı çiçeğini onun yanı başında açmış olma. Bu öylesine "çok anlamlı" bir şey ki... Gerçek fotoğraf ya da "sanat" sanıyorum buralarda bir yerde.
Koskoca dünyanın, ya da "büyük insanlığın" daha yeni ya da bugünlerde farkına vardığı toplumsal bir konu ya da soruna da parmak basıyor bu görüntü: "ben ve öteki";"sempati ve empati"
Bu işin özü ne: "sevgi"; olmuyorsa, "katlanma".
"Çiçek açma"yı bulunduğu yere "güzellik katma" olarak algılamışızdır hep. Oysa bunun içinde, kendi güzelliğini "paylaşma" da gizli. "Açık olan" bir şey daha var "çiçek açış"larda, o da, var olan koşullara hiç aldırmadan "kendi soyunu sürdürme" güdüsü.
Ancak, kendi soyu dışında bir soya tutunup, o soyun güzelliğine de katkıda bulunma "olanaksız" görünen bir "paylaşma anlayışı" ki, Anadolu insanının "Yunusçul sevgi"sini de aşacak güçte bir sevgi davranışı bu. "Karşılıklı" gibi; ama, en "zor" olanı.
Anlaşılan şu ki, bütün bunlardan: doğa, tanrı katındaki "sevilenlerin" arasına katılma yollarının "bin bir" örneğini sunmuş ve sunuyor bizlere. Unutmamalıyız ki, sanatçı o "sevilenler " arasına n'apsam da katılsam diye düşünmez. O kata, bırakalım yaşam sonu gitmeyi; belki de günde üç kez, "gider gelir" ve "gelir gider" sanatçı.
Bir söz vardır: "Küçük, ama güzel!"
Bu söz tam bu şiirciğe göre...
Şiiri ya da yazmayı sevenler için, önemli 'ipuçları' da var sözlerde. Bahardan yaza, gerçekten düşe, ilkken sona atılmış ya da bırakılmış olmak: bunların hepsi apayrı birer şiir "başlatıcıları" bence.
"Kendine bırakılmak," budur, "küçük ironi"si bu şiirin. "Büyük ironisi"yse,şiirin adında gizli gibi geldi bana. Her neyse ya da kimse "beni bana bırakan," o da, "bahardan bahara koşmaktan" alamıyor kendini...
O yüzden herhalde, adının "Beş Mevsim Çiçeği" olması. Neden "dört" değil de "beş" mevsim "k/açmak" istiyor?
İronilerin "en büyüğü" de, işte burda!
Yorum Gönder