Aşk Ne Renktir, Nasıl Kokar?

insanın zihninde kırmızı bir kalp imgesi beliriveriyor

Aşka bir renk yakıştırılsa bu hangi renk olurdu? İlk akla gelen tutkulu kırmızı oluyor, insanın zihninde kırmızı bir kalp imgesi beliriveriyor ya da aşkın sembolü haline gelmiş tek bir kırmızı gül. Aşk yürek kanatır bazen, belki bu yüzden kan kırmızısını yakıştırmışlardır ona, belki de sevdiğini görenin yanakları al al olur diye.

aşk-ı eflâtunî

Osmanlı'da maddeden uzak olan aşka 'aşk-ı eflâtunî' derlermiş. Aslında bu kavram 'platonik aşk' demekmiş; çünkü, Osmanlıcada, Platon'un ismidir Eflâtun.

Ayakları yerden kesen bir yanı vardır aşkın, uçuruverir insanı; bu yüzden, mavi gökyüzünün rengi de yakıştırılabilir ona.

aşk beyazı: en ufak bir leke, üzerinde sırıtır

Belki de saflık ve masumiyeti ifade eden beyazdır aşk. En ufak bir leke, üzerinde sırıtır.
Gökkuşağı gibi 7 renk olduğu da söylenebilir; her telden çalar çünkü aşk. Hüzünlendirdiğinde mordur, coşturduğunda turuncu, çocuksu tarafları ortaya çıkardığında toz pembe.

aşkın ayrılık hali

Aşkın ayrılık hali sarıdır sanki, birlikte kopup gitmek: kâh yeşil kâh mavi.
Tek olamayacağı renk 'şeffaf'lıktır; yalansız, gizlisiz, saklısız aşk var mıdır?
Aşkın kokusuna gelince, herhalde bu 'sevgilinin kokusu'dur. Eşi bulunmaz, koklamaya doyulmaz bir kokudur o.
Aşka dair bunca sözden sonra, çok sevdiğim ve herkesin bildiği bir Attilâ İlhan şiirini de eklemek istiyorum.

Ayrılık[lar] Sevdaya Dahil

açılmış sarmaşık gülleri
kokularıyla baygın
en görkemli saatinde yıldız alacasının
gizli bir yılan gibi yuvalanmış
içimde keder
uzak bir telefonda ağlayan
yağmurlu genç kadın

rüzgâr
uzak karanlıklara sürmüş yıldızları
mor kıvılcımlar geçiyor
dağınık yalnızlığımdan
onu çok arıyorum onu çok arıyorum
her yerinde vücudumun
ağır yanık sızıları
bir yerlere yıldırım düşüyorum
ayrılığımızı hissettiğim an
demirler eriyor hırsımdan

ay ışığına batmış
karabiber ağaçları
gümüş tozu
gecenin ırmağında yüzüyor zambaklar
yaseminler unutulmuş
tedirgin gülümser
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
çünkü ayrılık da sevdaya dahil
çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili
hiçbir anı tek başına yaşayamazlar
her an ötekisiyle birlikte
her şey onunla ilgili

telâşlı karanlıkta yumuşak yarasalar
gittikçe genişleyen
yakılmış ot kokusu
yıldızlar inanılmayacak bir irilikte
yansımalar tutmuş bütün sahili
çünkü ayrılmanın da vahşi bir tadı var
öyle vahşi bir tad ki dayanılır gibi değil
çünkü ayrılık da sevdaya dahil
çünkü ayrılanlar hâlâ sevgili

yalnızlık
hızla alçalan bulutlar
karanlık bir ağırlık
hava ağır toprak ağır yaprak ağır
su tozları yağıyor üstümüze
özgürlüğümüz yoksa yalnızlığımız mıdır
eflâtuna çalar puslu lacivert
bir sis kuşattı ormanı
karanlık çöktü denize
yalnızlık
çakmak taşı gibi sert
elmas gibi keskin
ne yanına dönsen bir yerin kesilir
fena kan kaybedersin
kapını bir çalan olmadı mı hele
elini bir tutan
bilekleri bembeyaz kuğu boynu
parmakları uzun ve ince
sımsıcak bakışları suç ortağı
kaçamak gülüşleri gizlice
yalnızların en büyük sorunu
tek başına özgürlük ne işe yarayacak
bir türlü çözemedikleri bu
ölü bir gezegenin
soğuk tenhalığına
benzemesin diye
özgürlük mutlaka paylaşılacak
suç ortağı bir sevgiliyle

sanmıştık ki ikimiz
yeryüzünde ancak
birbirimiz için varız
ikimiz sanmıştık ki
tek kişilik bir yalnızlığa bile
rahatça sığarız
hiç yanılmamışız
her an düşüp düşüp
kristal bir bardak gibi
tuz parça kırılsak da

hâlâ içimizde o yanardağ ağzı

hâlâ kıpkızıl gülümseyen
-sanki ateşten bir tebessüm-
zehir zemberek aşkımız